utilité, n.
1. (D’UN OBJET) ār (m. a), got. airus (m. u), v.n. árr (m.), v.s. ēru (m.) ♦ bryce/brice (nt. ja) ♦ notu (f. ō), v.fr. note ♦ þēnung/þegnung/þegning (f. ō) ♦ weldǣd/wildǣd, got. wailadēþs, v.h.a. wolatāt > all.m. Wohltat {f. i} ♦ woruldbroc/weoroldbroc (nt.) ♦ nytt(o) (f. jō), v.h.a. nuzzi.
avoir une utilité pour magan tō (perf. pr.).
2. (avantage) behēfnes (f. jō) ♦ behōf (nt.) > a.m. behoof ♦ broc (nt.) ♦ bryce ← ♦ feorm/fiorm/fyrm/færm (f. ō) ♦ fremfulnes (f. jō) ♦ gehȳþnes/gehȳdnes (f. jō) ♦ getǣse/getǣsu/getēse (nt.) ♦ getǣsnes (f. jō) ♦ nyt(lic)nes (f. jō) ♦ nytt(o) (f. jō), v.h.a. nuzzi ♦ nyttung (f. ō) ♦ nytweorþlicnes (f. jō) ♦ nytwi(e)rþnes/nytwyrþnes/nytweorþnes (f. jō) ♦ til (nt.) ♦ þēnung ← ♦ woruldnytt/weoroldnytt (f. jō).