accoutumé

accoutumé, adj.


1. (habitué) bewuna geþēawod gewuna (indécl.) ♦ (ge)wunelic/(ge)wunolic, v.h.a. giwonelich ♦ tōgewunod. être accoutumé à (ge)wunian (Vf2), v.h.a. (gi)wonēn (Vf3) > all.m. wohnen, v.s. (gi)wonōn/wunōn, wona/wuna ♦ willan/wyllan > a.m. will, got. wiljan, v.n. vilja, v.h.a. wellan > all.m. wollen {-mi}, v.s. willian/wellian, v.fr. willa/wella.

2. (habituel, usuel) cūþ, got. kunþs, v.n. kunnr/kuðr, v.h.a. kund/chunt > all.m. kund, v.s. kūđ, v.fr. kūth/ku(n)d ♦ gehǣme geþēawe/geþȳwe gewun, v.h.a. giwon ♦ gewuna (indécl.) ♦ (ge)wunelic ← ♦ þēawlic. à l’accoutumée gemǣnelīce/gemēnelīce, v.h.a. gimeinsamlīhho ♦ gewunelīce in gemǣnnesseoferhēafod.