bannir, vt.
1. (exiler, chasser) ādrǣfan/ādrēfan (Vf1) ♦ ādrīfan (fram/of) (VF1) ♦ āfe(o)rsian/āfirsian/āfyrsian (Vf2) ♦ āflīeman/āflȳman (ūt) (Vf1) ♦ āscūfan/āsceofan (VF2) ♦ āscyhhan (Vf) ♦ āscyndan (Vf) ♦ āweg āþȳwan (Vf1) ♦ bēodan ūt (VF2) ♦ fordrīfan, v.h.a. vertrīban > all.m. vertreiben {VF1}, v.s. fordrīƀan ♦ forsendan (Vf1) ♦ forswīþan (Vf1) ♦ (ge)ūtian, v.h.a. ūzōn (Vf2), v.fr. ūtia ♦ (ge)ūtlagian (Vf2) ♦ (ge)ȳtan (ūt) (Vf) ♦ of ādrīfan (VF1) ♦ ofslēan, got. afslahan {VF6} ♦ onbescūfan/onbescēofan (VF2) ♦ on swāpan (VF7) ♦ onweg āfirran (Vf1) ♦ tēon ūt (VF2) ♦ ūtācnyssan (Vf1) ♦ ūt āmǣr(i)an (Vf) ♦ ūt ānȳdan (Vf) ♦ ūt āscūfan (VF2) ♦ ūt āscyndan (Vf) ♦ ūt āþȳdan ♦ ūt āþȳwan (Vf1) ♦ ūt drīfan (VF1) ♦ wræclāstian (Vf2).
2. (interdire) ādēman (Vf1).