voisin

voisin, adj. et n.


1. adj. gehende nē(a)h/nǣh > a.m. nigh, got. nēƕ-, v.n. ná-, v.h.a. nāh > all.m. nah ♦ nē(a)lic/nēahlic, v.n. nálægr ♦ ymb(ge)sett. bois voisin/forêt voisine nēahwudu (m. u). colline voisine nēahdūn (f. ō). couvent voisin nēahmynsternēahnun(nan)mynster (nt. a). église voisine nēahcyrice (f. ōn). île voisine nēahēaland/nēahēalond (nt. a). monastère voisin nēahmynster (nt. a). montagne voisine nēahmunt (m. a). peuple voisin bīfylce (nt.) ♦ nēahþēod (f. ō). prêtre voisin nēahfæder (m. r). province voisine nēahmǣgþ (f. ō) ♦ nēahþēod (f. ō). rivière voisine/fleuve voisin nēahēa (f. ō). tribu voisine nēahmǣgþ (f. ō) ♦ nēahþēod (f. ō). village voisin nēahtūn (m. a). ville voisine nēahceaster (f. ō) ♦ nēahtūn (m. a).


2.
n. (ge)nī(e)hsta/(ge)nē(a)hsta/(ge)nēsta/(ge)nēxta/(ge)nȳhsta, v.h.a. nāhisto > all.m. Nächste {m. an} ♦ landgemaca (m. an) ♦ nēahbūend (m. nd) ♦ nē(a)hgebūr/nēahbūr/nē(h)chebūr/nēh(h)ebūr/nēahhebūr (m.) > a.m. neighbour, v.h.a. nāhgibūr ♦ nēahgebȳrild/nēhegebȳrild (m.) ♦ nēahgehūsa (m. an) ♦ nē(a)hmann (m. th. rac.) ♦ ymbsittend (m. nd).