constance, n.
1. (stabilité, immuabilité) fæstrǣdnes (f. jō) ♦ stede > a.m. stead, got. staþs, v.n. staðr, v.h.a. stat {m. i}, v.s. stedi (f. i), v.fr. sted(e)/stid/steith (f. i).
2. (ténacité, fermeté) ānmōdnes (f. jō) ♦ ānrǣdnes/ānrēdnes (f. jō) ♦ ānwilnes/ānwylnes (f. jō) ♦ āstandennes (f. jō) ♦ b(i)eld/byld (f.) ♦ b(i)eldo/byldo/bældo/byldu/bieldu/bældu, got. balþei, v.h.a. baldī {f. īn} ♦ fæstrǣdnes (f. jō) ♦ inwunenes (f. jō) ♦ onwunung (f. ō) ♦ singalnes (f. jō) ♦ staþolfæstnes (f. jō) ♦ stedefæstnes (f. jō) > a.m. steadfastness ♦ stedewist (f. i) ♦ stīþnes (f. jō) ♦ þurhwunenes (f. jō) ♦ þurhwunungnes (f. jō) ♦ wunenes/wununes (f. jō). avec constance ānmōdlīce ♦ ān(h)rǣdlīce/ānrēdlīce ♦ fæstrǣdlīce ♦ (ge)fæstlīce ♦ geneah(h)e/geneh(h)e ♦ genēalīce ♦ geþyldum ♦ gewunelīce ♦ stæþolfæstlīce ♦ þurhwunigendlīce. sans constance ungestæþþiglīce.