douter

douter, v.


1. vti. (ge)twēon/(ge)twēogan (Vf1) ♦ (ge)twēonian/(ge)twīnian(ge)twȳnian (Vf2) ♦ wiþstyltan (Vf). qui doute twēogende twēonol/twȳnol. personne qui doute twēonigend/twīnigend/twȳnigend (m. nd). qui ne doute pas gewiss, v.h.a. giwis > all.m. gewiss, v.s. wiss, v.fr. wiss ♦ untwēod untwēogendeuntwēogendlic witodlic/witedlic. douter de la possibilité de geortrīewan/geortrȳwan (Vf) ♦ geortrūwian/geortrȳwian (Vf2).


2.
se douter, vp. forhradi(g)an (Vf2) ♦ forescēawian (Vf2) ♦ foresēon (VF5) ♦ for(e)witan (perf. pr.). qui ne se doute pas de unwær/unwer.