étonnement

étonnement, n.


oferstige (m.) ♦ wāfung/wǣfung/wēfung (f. ō) ♦ wundor/wunder/wundur (nt. a) > a.m. wonder, v.n. undr (nt.), v.h.a. wuntar (nt. a) > all.m. Wunder, v.s. wundar, v.fr. wunder ♦ wundrung (f. ō). considérer/regarder avec étonnement wundrian/wyndrian > a.m. wonder, v.n. undra, v.h.a. wuntarōn > all.m. wundern {Vf2}, v.s. wundrōn, v.fr. -wunderia. être muet d’étonnement (ge)styltan (Vf) ♦ (ge)swīgan (Vf) ♦ swīgian/swūgian/swēogian/swȳgian/suwian/sugian/swūwian/swēowian/swȳwian (Vf2), v.h.a. gisuigan, swīgēn (Vf3) > all.m. (ge)schweigen, v.s. swīgōn, v.fr. swigia. silence d’étonnement fǣrswīge (f. ōn) ♦ swīge/swȳge (f. ōn), v.h.a. swīga ♦ swī(g)ung, v.h.a. swīgunga {f. ō}.