frein

frein, n.


1. (contrainte, restriction) brīdel(s)/brȳdils/brȳdel (m.) > a.m. bridle, v.h.a. brittil (m.) ♦ gebundennes (f. jō) ♦ geoc/g(i)oc/ioc/iuc > a.m. yoke, got. juk, v.n. ok, v.h.a. joh > all.m. Joch {nt. a} ♦ geweald (m. et nt. a), v.h.a. giwalt (m. a et f. i) > all.m. Gewalt, v.s. giwald ♦ stēor/stȳr (f.), v.n. stýri (nt.), v.h.a. stiura, stior, v.fr. stiure.
mettre un frein
āmīdlian (Vf2) ♦ (ge)bǣtan, v.n. beita, v.h.a. beizian (Vf) ♦ (ge)brīdli(g)an (Vf2) ♦ gecafstrian (Vf2) ♦ (ge)mīdlian (Vf2) ♦ ymbebǣtan (Vf). sans frein earfoþlǣreun(ge)mīdlod unþēawful.

2. frein de la langue ūf (m.) ♦ undertunge (f. ōn) ♦ (under)tungeþrum.