fuite

fuite, n.


1. (DE QUELQU’UN.) flēam (m. a) ♦ hwyrftweg (m. a). (évasion) swice (m. ja). état de fuite flēamdōm (m. a). mettre en fuite āflī(e)gan/āflian (Vf1) ♦ āflīeman/āflȳman (Vf1) ♦ flēo(ha)n > a.m. flee, got. þliuhan, v.n. flýja, v.h.a. fliohan > all.m. fliehen {VF2}, v.s. fliohan, v.fr. flīa ♦ forflȳgan (Vf1) ♦ (ge)flīeman/(ge)flȳman/(ge)flǣman/(ge)flēman (Vf1) ♦ ūtālēoran (Vf1 et VF2) ♦ on flēam gebrengan (Vf1). prendre la fuite āflēon (VF2) ♦ āweg/onweg flēon (VF2) ♦ ætflēon (VF2) ♦ beflēon (VF2) ♦flēam (ge)wyrcan (Vf1) ♦ flēogan/flīogan (VF2) > a.m. fly, v.n. fljúga (VF2), v.h.a. fliogan (VF1)> all.m. fliegen, v.fr. fliaga ♦ forbūgan (VF2) ♦ forþ ārǣsan (Vf1) ♦ fullflēon (VF2) ♦ (ge)flēo(ha)n ← ♦ ofer bæc būgan (VF2) ♦ on flēame weorþan (VF3) ♦ onweg losian (Vf2) ♦ oþflēon (VF2) ♦ oþi(e)rnan/oþyrnan/oþrinnan {VF3} ♦ oþwindan/oþwendan (VF3) ♦ sc(e)acan > a.m. shake (VF6), v.n. skaka, v.s. skakan ♦ tōscēotan (VF2) ♦ ūtbrecan (VF4).

2. fuite des nuages wolcenfaru (f. ō).