habitué

habitué, adj.


bewuna geþēawod gewuna (indécl.) ♦ (ge)wunelic/(ge)wunolic, v.h.a. giwonelich ♦ tōgewunod. être habitué (ge)wenian > a.m. wean, v.n. venja, v.h.a. (gi)wennan > all.m. gewöhnen {Vf1}, v.s. wen(n)ian, v.fr. wenna ♦ (ge)wunian (Vf2), v.h.a. (gi)wonēn (Vf3) > all.m. wohnen, v.s. (gi)wonōn/wunōn, v.fr. wona/wuna. habitué au joug (ANIMAL) undergeoc.