harmonie

harmonie, n.


1. (MUSIQUE, CHANT) efenhlēoþor (nt. a) ♦ efenhlēoþrung (f. ō) ♦ hlēoþrung (f. ō) ♦ samodgieddung (f. ō).

2. (paix, bonne entente) ānmēde (nt.) ♦ ānrǣdnes/ānrēdnes (f. jō) ♦ efenheort gemōdsumnes (f. jō) ♦ (ge)sehtnes/(ge)sæhtnes (f. jō) ♦ (ge)sibsumnes (f. jō) ♦ (ge)þwǣrnes/(ge)þwēarnes (f. jō) ♦ sibb, got. sibja, v.h.a. sibba/sippa > all.m. Sippe {f. jō}, v.s. sibbia, v.fr. sibbe (f. jō) ♦ sōm (f.). en harmonie ānrǣd(e)/ānrēdefenþwǣre geþwǣregeþwǣrlic þæslic.