heurter

heurter, v.


1. vt. (cogner) cnossian (Vf2) ♦ (ge)cnucian/(ge)cnocian (æt) (Vf2) > a.m. knock, v.n. knoka ♦ (ge)cnyssan/cnissan, got. knussjan, v.n. knosa, v.h.a. knussan > all.m. knüssen {Vf1} ♦ hnītan (VF1) ♦ slēan > a.m. slay, got. slahan, v.n. slá, v.h.a. slahan > all.m. schlagen, v.s. slahan, v.fr. slā {VF6}. heurter bruyamment stunian (Vf2) ♦ wiþstunian (Vf2). heurter du pied ætsp(e)ornan/ætspurnan (VF3) ♦ oferweorpan (VF3) ♦ spurnan/spornan (VF3) > a.m. spurn, v.n. sporna (Vf2), v.n spyrna (Vf1), v.h.a. spurnan (VF3), v.s. spurnan ♦ wiþspurnan (VF3).


2.
se heurter, vp.a. (CONTRE QQCH.) ā(h)rēosan (VF2) ♦ cwȳsan (Vf), got. qistjan (Vf1), v.s. quetsan ♦ forfeallan (VF7) ♦ inhrēran on(ge)hrēosan/anhrēosan (VF2). (L’UN CONTRE L’AUTRE) behlemman/behlæmman (Vf). faire se heurter cnossian (Vf2) ♦ (ge)cnucian ← ♦ (ge)cnyssan ← ♦ hnītan (VF1) ♦ slēan ←.


b.
(FIG. : se heurter à une difficulté ) andspurnan/andsp(e)ornan (VF3) ♦ onspurnan (VF3) ♦ oþspurnan/oþsp(e)ornan (VF3).