jointure

jointure, n.


1. (articulation) hweorfa (m. an) ♦ hwerb hweorfbān/hwurfbān/hwyrfbān/hwe(o)rbān (nt. a) ♦ liþ/lyþ (m. et nt. a), got. liþus (m. u), v.n. liðr (m.), v.h.a. (gi)lid (m. i) > all.m. Glied, v.s. liđ (m.), v.fr. lith (nt. a) ♦ geþēodnes (f. jō) ♦ geþēodrǣden (f. jō).


2.
(assemblage) gefōg (nt.) ♦ gesamnung/gesamning/gesomnung/gesomning (f. ō) ♦ sēam (m.) > a.m. seam, v.n. saumr, v.h.a. soum > all.m. Saum, v.fr. sām. jointure correcte rihtgefēg (nt.).