juge, n.
1. (homme de loi) dēma/doema/dǣma (m. an), v.h.a. tuomo (m.) ♦ dēmere (m. ja) ♦ dōmere (m. ja) ♦ dōmsettend (m. nd) ♦ rihtscrīfend (m. nd). juge assesseur gesetla/gesætla (m. an). juge d’ici-bas worulddēma/weorolddēma (m. an). juge injuste unrihtdēma (m. an) ♦ yfeldēma (m. an). juge prononçant la sentence scrift/scryft (m.) > a.m. shrift, v.n. skript/skrift, v.h.a. scrift (f. i) > all.m. Schrift. juge suprême (e)aldordēma (m. an).
2. (Dieu) dēma ← ♦ dēmend (m. nd) ♦ dēmere (m. ja). Juge au dernier jour/Juge victorieux sigedēma (m. an). Juge céleste heofondēma (m. an). Juge suprême hēahdēma (m. an).
3. (arbitre, conciliateur) dǣlend (m. nd) ♦ dēma ← ♦ dēmend (m. nd) ♦ sēma/sīma/sȳma (m. an) ♦ sēmend/sǣmend (m. nd).