mener

mener, v.


1. vt. a. (marcher à la tête) (ge)lǣdan > a.m. lead, v.n. leiða, v.h.a. leiten > all.m. leiten {Vf1}, v.s. lēdian, v.fr. lēda (Vf1).


b. (amener, conduire)
ācuman (VF4) ♦ ādōn (-mi) ♦ fercian (Vf2) ♦ for(e)lǣdan (Vf1) ♦ forþbringan/forþ(ge)brengan (Vf1) ♦ gefecc(e)an/gefæccan/gefecgan (Vf3) > a.m. fetch ♦ (ge)ferian/(ge)fergan/ferig(e)an (Vf2), got. farjan (Vf1), v.n. ferja, v.h.a. ferren (Vf), v.s. ferian, v.fr. fera ♦ (ge)fetian/(ge)fatian/(ge)fætian/(ge)fetig(e)an/fettan (Vf3) > a.m. fetch ♦ (ge)lǣdan ← ♦ (ge)tēon ♦ habban forþ/ūp/of (Vf3) ♦ inbelǣdan (Vf1) ♦ in (ā)beran (VF4) ♦ in brengan (Vf1) ♦ in feccan (Vf3) ♦ in (ge)bringan (Vf1) ♦ in (ge)lǣdan/on gelǣdan (Vf1) ♦ onlǣdan/anlǣdan (Vf1) ♦ to(ge)lǣdan (Vf1). mener paître (ge)lǣswian/(ge)lēswian (Vf2).


c. (UN BATEAU)
lǣdan ← ♦ stī(e)ran/stē(o)ran/stīoran/stȳran > a.m. steer, v.n. stýra, v.h.a. stiuren > all.m. steuern {Vf1}, v.fr. stiora/stiura.


d. (SA VIE)
mener une vie monastique munuclīf dōn (-mi) ♦ munuclīf lǣdan (Vf1). mener une vie pieuse hī(e)rsumian/ hȳrsumian/hē(a)rsumian, v.h.a. hōrsamōn{Vf2}. qui mène une vie correcte/saine wellibbende. qui mène une vie honnête þēawfæst. mener une mauvaise vie mislybban/mislibban (Vf3). qui mène une mauvaise vie yfellibbende.


e. mener à bien
þurhdōn (-mi) ♦ þurhdrēogan (VF2) ♦ þurhendian (Vf2) ♦ þurhtēon (VF2). non mené à bien unþurhtogen. mener à son terme fullendian (Vf2) ♦ fullgān (-mi) ♦ fullgangan/fullgongan, v.s. fulgangan {VF7} ♦ fullgearwian (Vf2) ♦ fullwyrcan (Vf1) ♦ (ge)dōn > a.m. do, v.h.a. (gi)tuon > all.m. tun {-mi}, v.s. dō(a)n/dūan, v.fr. dua ♦ (ge)endian/(ge)ændian > a.m. end, v.n. enda, v.h.a. entōn/end(i)ōn > all.m. enden, v.s. endiōn {Vf2}, v.fr. endia ♦ (ge)fullfremman (Vf1) ♦ (ge)fyllan > a.m. fill, got. gafulljan, v.n. fylla, v.h.a. fulljan/fullen > all.m. füllen {Vf1} ♦ þurhtēon (VF2). non mené à son terme unþurhtogen.


2. mener vers
, vi. (ROUTE, RIVIÈRE, etc.) lǣdan tō ← ♦ scēotan (VF2)