muet

muet, adj. et n.


1. adj.a. (privé de la parole) dumb > a.m. dumb, got. dumbs, v.n. dumbr, v.h.a. tumb > all.m. dumm, v.s. dump, v.fr. dum(b)e ♦ sp(r)ǣclēas > a.m. speechless, v.h.a. sprāhhalōs > all.m. sprachlos ♦ uncweþende, v.s. unqueđandi ♦ uncwisse unsp(r)ecende.

b. (incapable de s’exprimer) devenir muet ādumbian (Vf2). être muet d’étonnement (ge)styltan (Vf) ♦ (ge)swīgan (Vf) ♦ swīgian/swūgian/swēogian/swȳgian/suwian/sugian/swūwian/swēowian/swȳwian (Vf2), v.h.a. gisuigan, swīgēn (Vf3) > all.m. (ge)schweigen, v.s. swīgōn, v.fr. swigia.

c. (GRAMM. : consonne) dumb ←.

2. n. dumba (m. an).