particulier

particulier, adj.


1. (personnel) āgen/ǣgen > a.m. own, got. aigin, v.n. eiginn, v.h.a. eigan > all.m. eigen, v.s. ēgan, v.fr. ein/ain/e(i)gen ♦ ānlī(e)pig/ānlēpig/ānlȳpig/ǣnlīepig/ēnlīpig syndrig/sundrig/sindrig > a.m. sundry, v.h.a. sunderig/suntaric.


2.
(spécial) āgen ← ♦ ān/ǣn/en > a.m. one, got. ains, v.n. einn, v.h.a. ein > all.m. eins, v.s. ēn, v.fr. ān/ēn ♦ ānlī(e)pe/anlēpe/ānlāpesundorlic/synderlic/senderlic/sinderlic, v.h.a. suntarlīh ♦ synderlīpe/synderlȳpe/senderlīpe synderlȳpigsyndrig/sundrig/sindrig > a.m. sundry, v.h.a. sunderig/suntaric ♦ syndriglic. caractère particulier (À UNE ESPÈCE) sundorgecynd (nt. ja). droit particulier (À UNE CLASSE) sundorriht (nt. a). honneur particulier sundorweorþmynt/synderweorþmynt (f. ō) ♦ sundorweorþung (f. ō). mérite particulier synderlicnes (f. jō). pouvoir particulier (aptitude) sundorcræft (m. a).


3.
en particulier, loc. adv. (spécialement) ealles ealra. (surtout) hēa(h)līce/hēlice > a.m. highly ♦ mǣstlīcost onsundran/onsundron/āsundran/āsundron/onsundrum > a.m. asunder ♦ syndorlīce/sundorlīce/synderlīce/senderlīce, v.h.a. sundorlīcho ♦ syndriglīce.